Εμείς και ο "Καλλικράτης"

Αυτοδιοικητική Μεταρρύθμιση (Καλλικράτης)

H αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση είναι μία αδήριτη αναγκαιότητα σε μία σειρά ζητημάτων:

1.   Είναι αντιπαραγωγικό για την Ελλάδα με το συγκεκριμένο μέγεθος να σηκώσει 3 αιρετά επίπεδα αυτοδιοίκησης.

2.   Είναι αναγκαιότητα η δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση να διευρυνθεί χωρικά σε επίπεδο περιφέρειας, αντίστοιχα να περιορισθεί ο αριθμός των δήμων για να ενισχυθούν οικονομικά και οργανωτικά ως αυτοτελείς οντότητες επιτυγχάνοντας παράλληλα οικονομίες κλίμακας σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

3.   Πρέπει να περιορισθεί το διοικητικό, γραφειοκρατικό κόστος τόσο στην κεντρική όσο και στην τοπική διοίκηση, στο επίπεδο τόσο του μόνιμου προσωπικού όσο και των αιρετών και των μετακλητών.

4.   Πρέπει να ενισχυθεί η πολιτική, διοικητική και οικονομική αυτονομία της Αυτοδιοίκησης παράλληλα με την ενίσχυση του εσωτερικού και εξωτερικού ελέγχου για την τήρηση της νομιμότητας.

5.   Να εξασφαλισθεί ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται όσο το δυνατόν πλησιέστερα στον πολίτη. Δεν είναι ωφέλιμο να ρυθμίζεται σε εθνικό ή κοινοτικό επίπεδο κάτι που μπορεί καλύτερα να ρυθμιστεί – διαχειριστεί - σε περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο.

Ο «Καλλικράτης» παρεμβαίνει σε μία σειρά ζητημάτων και αποτελεί μία προσπάθεια μεταρρύθμισης με θετικό πρόσημο, μπορεί να συμβάλει στην προσπάθεια εξορθολογισμού της διοίκησης και στην αναπτυξιακή προσπάθεια, όμως τελικά μένει να δοκιμαστεί στην πράξη.

Οι όποιες επιφυλάξεις μας δεν αντιστρατεύονται τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια, ούτε μένουμε αγκυλωμένοι στην υπεράσπιση «κεκτημένων» και στην αδράνεια. Όμως, παράλληλα, θα αγωνιστούμε για την άρση των αδυναμιών που προκύπτουν από την μορφή που πήρε μέσω του Καλλικράτη η μεταρρύθμιση της Αυτοδιοίκησης. Οι αδυναμίες είναι ήδη φανερές και συνίστανται σε:

1.   Οι απαραίτητες οικονομίες κλίμακας που εισάγει έχουν καλώς ή κακώς συνδεθεί με την εφαρμογή του μνημονίου.

2.   Η οικονομική καχεξία που επικρατεί δεν επιτρέπει την στήριξη στην πράξη του εγχειρήματος. και μας οδηγεί τουλάχιστον σε προβληματισμό.

3.   H χωρική αποτύπωση τόσο σε επίπεδο δήμων όσο και περιφερειών υπηρετεί τις ανάγκες του εκλογικού νόμου για τις βουλευτικές εκλογές γεγονός που δεν επέτρεψε τη συνένωση όμορων δήμων διαφορετικών νομών ή εκλογικών περιφεριών.

4.   Πιθανολογούμενες απολύσεις συμβασιούχων από τους ΟΤΑ που καλύπτουν πραγματικές λειτουργικές ανάγκες στον τομέα των υπηρεσιών με συνέπεια την τραγική υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους δημότες.

5.   Την αμφιβόλου αποτελέσματος μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από τον ένα θεσμό στον άλλο και το διοικητικό χάος που θα προκύψει την επόμενη μέρα.

6.   Την πιθανολογούμενη απόσυρση του κράτους από την παροχή ή την στήριξη κρίσιμων κοινωνικών υπηρεσιών.

7.   Την πλήρη κομματικοποίηση του θεσμού της αυτοδιοίκησης αφού οι μεγάλες χωροταξικές και πληθυσμιακές συνενώσεις απαιτούν κομματικά δεκανίκια και πρωτοκλασάτους παράγοντες με οικονομική επιφάνεια γεγονός που στην πράξη ανατρέπει τη φιλοσοφία της ανεξάρτητης, αυτόνομης και ακηδεμόνευτης αυτοδιοίκησης. Επιπρόσθετα η παλαιοκομματικού τύπου εκλογή δημάρχων και συμβούλων με την ανυπαρξία μηχανισμών δημοκρατικής ανάκλησης από την τοπική κοινωνίας έχει ως αποτέλεσμα την εξαγωγή των χειρότερων πρακτικών των βουλευτικών εκλογών στο τοπικό επίπεδο.

Σημειώσεις, παραπομπών

"μνημόνιο"

παρέμβαση της Μερόπης Κατσάνου στο Δημοτικό Συμβούλιο, 13 Ιανουαρίου

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαλέξουν εποχή. Ίσως να μπορούν όμως να την αλλάξουν.

  Η 16χρονη πόλη, υπεύθυνα, τοποθετείται για την σύγχρονη πραγματικότητα. Με  σαφήνεια,  όπως δεν τολμούν μερικοί από όσους εμφανίζονται στις δημοτικές εκλογές με σαφείς στηρίξεις  κομμάτων, αλλά θολές και ασαφείς θέσεις.

Πλαίσιο - απόφαση της γραμματείας του Συμβουλίου Πόλης, για την πολιτική συγκυρία των δημοτικών εκλογών και το μνημόνιο - 16 Σεπτεμβρίου 2010-  

(Εντός λίγων ωρών, το παράρτημα θέσης για τον Καλλικράτη)

Η υπαγωγή της Ελλάδας στην τριμερή εποπτεία (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΔΝΤ, ΕΚΤ) είναι η κατάληξη μίας πορείας που δεν ήταν μονόδρομος. Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός μετά από μία 20ετή οικονομική στασιμότητα, (1973-1993) και μία διεύρυνση πτυχών του κοινωνικού κράτους , κυρίως με δανεικά, πέτυχε την περίοδο 1994-2007 να εισέλθει σε μία περίοδο σταθερής και εντεινόμενης οικονομικής μεγέθυνσης που κάλυπτε όμως χρόνιες ανισορροπίες στην παραγωγή, την κατανάλωση, το κράτος, το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα.

Ήταν έτσι δομημένες οι κοινωνικές συμμαχίες της ηγεμονεύουσας οικονομικοπολιτικής ελίτ με το μωσαϊκό των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων (δημόσιο, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι, επιστημονικές συντεχνίες, εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ και Τράπεζες, ), σε βάρος κατά βάσει των συλλογικών δημόσιων αγαθών, που η πλειοψηφία αυτών των στρωμάτων πίστεψε στην αυταπάτη της συνεχούς βελτίωσης της υλικής ευημερίας σε ατομικό επίπεδο.

Όμως, η σφοδρότητα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης μετά το 2008, σε συνδυασμό με την παροιμιώδη ανικανότητα της κυβέρνησης Καραμανλή έπληξε καίρια την ελληνική οικονομία και την οδήγησε ταχέως στην ύφεση.

Η παρούσα κυβέρνηση Παπανδρέου-ΠΑΣΟΚ αντί να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα την επομένη της εκλογής της, με ερασιτεχνικές πρωτοβουλίες -επί σειρά μηνών-, κατέστησε βέβαια την πορεία της χώρας προς τη χρεωκοπία και αναπόφευκτη την εξωτερική βοήθεια, ως  μόνη  διέξοδο αποφυγής μίας οικονομικής καταστροφής ανάλογης πολεμικών περιόδων.

Ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω, που αποτελούν μια σύντομη ιστορική αναδρομή, υπάρχει η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τη νέα  πραγματικότητα μας. Οι συνέπειες είναι πλέον δραματικά ορατές, καθορίζουν το παρόν και εξακολουθούν να απειλούν το μέλλον... 

Η εξωτερική βοήθεια, με τη νομική μορφή του μνημονίου υπό τριμερή εποπτεία για να γίνει η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ., αποτέλεσε την αιτία να γίνει η πιο δραστική οριζόντια μείωση εισοδημάτων στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά.

Η ενδεχόμενη χρεοκοπία, το ολοκληρωτικό δίλημμα και η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ που υπέστη ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για:

• Τη κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των πιο αδύνατων τμημάτων του λαού και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης που εργάζεται στην ιδιωτική καπιταλιστική επιχείρηση.
• Τη κατάρρευση του διαθέσιμου εισοδήματος του πιο φτωχού τμήματος του πληθυσμού και ιδιαίτερα των εργατικών οικογενειών και των συνταξιούχων τους.
• Την οικονομική ασφυξία παραγωγικών οικονομικών μονάδων.

•         Την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού της χώρας.

Απέναντι σε όλα αυτά, έχει δίκιο και δικαίωμα να αγωνιστεί ο λαός μας, ψάχνοντας καλύτερες απαντήσεις, αναζητώντας βιώσιμες διεξόδους, χτίζοντας μια νέα αλληλεγγύη, διεκδικώντας μια διαφορετική λύση, από αυτές που διαθέτει ένα αυταρχικό και άδικο παγκόσμιο σύστημα, το οποίο "φροντίζει τις τράπεζες και αδιαφορεί για τους ανθρώπους".

Ο "μονόδρομος" του μνημονίου, είναι το τελικό αποτέλεσμα χρόνιων επιλογών των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας, που επί σειρά ετών θεοποίησαν τα ιδιωτικά αγαθά και την υποτιθέμενη ανταγωνιστικότητα, επέβαλαν πρότυπα ζωής που βασίζονται στον εικονικό παράδεισο που δημιουργεί η ευτυχία της κατανάλωσης και το life style των media.

Οι ευθύνες των δύο κομμάτων εξουσίας, δεν αναιρούν σε καμία περίπτωση τις ευθύνες συνολικά των υπολοίπων κομμάτων, αλλά και μιας μεγάλου ποσοστού κατηγορίας πολιτών, που ανέχθηκε  ή -κυρίως- συμμετείχε με διάφορους τρόπους, στο party των προηγούμενων χρόνων.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μας καθιστά όλους συνυπεύθυνους ή συνένοχους.
Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, ότι, ακόμη και για όσους δέχονται να συνεισφέρουν στο ξεπέρασμα της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας, κανείς δεν δικαιούται αυτό να το χαρακτηρίσει "ομολογία

συνενοχής" ούτε στήριξης, κανενός από τους πρωταγωνιστές αυτής της οικονομικής τραγωδίας που βιώνουμε.

Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε στενή προέλευση, έξω από μικροκομματικές εντάξεις και προσεγγίσεις,

όσοι αισθάνονται ότι ανήκουν είτε στον προοδευτικό-ριζοσπαστικό είτε στον ανανεωτικό και οικολογικό χώρο, οφείλουν να δώσουν -και πιστεύουμε ότι στο τέλος θα δώσουν- πειστικές απαντήσεις, θέτοντας άλλες προτεραιότητες, βάζοντας στο κέντρο της πολιτικής τους δράσης τον πολίτη, τον εργαζόμενο, τους νέους, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, το περιβάλλον των πόλεων μας, πέρα από τους αριθμούς και τις επίπλαστες ανάγκες.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαλέξουν εποχή. 

Ίσως να μπορούν όμως να την αλλάξουν. 

κεντρικό ιστολόγιο

Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;

«Η χλωρίνη είναι το πιο σκληρό ναρκωτικό...»

Φωτό: Σοφία Ψαρού

Ο ηθοποιός Ένκε Φεζολάρι στο σκηνοθετημένο «Παράθυρο» του Γιάννη Ρίτσου στα αλβανικά

Γεννήθηκα στις 7 Σεπτεμβρίου του 1981, στο Πόγραδετς, στην αλβανική πλευρά της λίμνης Οχρίδα. Μεγάλωσα ακούγοντας για τις μάχες του παππού μου ενάντια στους Γερμανούς ναζί. Ήταν ήρωας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πέθανε δύο μήνες αφού γεννήθηκα. Με μεγάλωσε η γιαγιά μου. Μια γλυκιά προληπτική γυναίκα που με ξεμάτιαζε κάθε βράδυ. Οι γονείς μου ήταν κομμουνιστές, ενάντια σε θρησκείες και δεισιδαιμονίες. Το 1986 μετακομίσαμε στα Τίρανα. Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια της Ιστορίας του Κομμουνισμού στην Ακαδημία του Κομμουνιστικού Κόμματος, από όπου έβγαιναν τα στελέχη του Κόμματος. Μέναμε στην εστία των φοιτητών. Περιμέναμε να μας δώσουν ένα κανονικό σπίτι. Υπήρχε τέτοια γραφειοκρατία που ούτε οι κομμουνιστές γονείς μου μπορούσαν να το ξεπεράσουν. Θυμάμαι τη μυρωδιά των καραμελών «Ζana». Πηγαίνοντας σχολείο, περνούσα κάθε μέρα έξω από το εργοστάσιο που τις έφτιαχνε. Κάθε μέρα αντίκρυζα το τεράστιο άγαλμα του Λένιν στην αυλή της Ακαδημίας. Στην αρχή με τρόμαζε, με τον χρόνο το συνήθισα. Τι πιστεύω για τον κομμουνισμό; Την ιστορία του κομμουνισμού την ταυτίζω με εκείνη της κομμουνίστριας μητέρας μου. Ζούσε ένα δυστυχισμένο γάμο. Δεν μπορούσε να χωρίσει γιατί ζούσε σε μια συντηρητική κοινωνία. Αλλά προπαντός γιατί το Κόμμα δεν θα τη θεωρούσε πια σωστή κομμουνίστρια. Οι συνέπειες μπορεί να ήταν ολέθριες για την ίδια και τους συγγενείς της. Το Κόμμα καθόριζε τα πάντα, ποιον θα παντρευτείς, εάν πρέπει ή όχι να χωρίσεις. Ο κομμουνισμός που εγώ γνώρισα είχε πολλά κοινά με τον φασισμό...

●●●

ΕΧΩ θρυμματισμένες εικόνες από την κατάρρευση του καθεστώτος. Υπήρχε μεγάλος φόβος και ενθουσιασμός ταυτόχρονα. Εγώ τότε έκανα μπαλέτο. Μια μέρα, ενώ πήγαινα στις πρόβες, με παρέσυρε το πλήθος που πήγαινε να γκρεμίσει το άγαλμα του Ενβέρ Χότζα. Βρέθηκα μπροστά στα τανκς... Όταν επέστρεψα στο σπίτι, βρήκα τη μητέρα μου με ματωμένο πρόσωπο. Της είχαν επιτεθεί αντικαθεστωτικοί. Ένιωσα τη βία. Θυμάμαι τις ημέρες που στην Ακαδημία του Κόμματος εισέβαλαν πολιτικοί κρατούμενοι που μόλις είχαν βγει από τη φυλακή. Δεν είχαν πού να μείνουν και την κατέλαβαν. Την ίδια στιγμή λεηλατούσαν τα πάντα. Σαν να ήθελαν να πάρουν πίσω τη χαμένη ζωή τους. Θυμάμαι, μετά, την επίσκεψη της μητέρας Τερέζα στα Τίρανα. Με χάιδεψε και με ευλόγησε. Ήταν μια πολύ μικροκαμωμένη γυναίκα. Δυστυχώς, έχασα το σταυρουδάκι που μου έδωσε.

●●●

Η ΜΗΤΕΡΑ μου χώρισε και ήρθε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1993. Τι να έκανε μια καθηγήτρια Ιστορίας του Κομμουνισμού στην Αλβανία; Βρήκε μια υποτροφία για ένα εξάμηνο σεμινάριο στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Εγώ και η αδελφή μου ήρθαμε αργότερα. Πλήρωσε η μητέρα μου για να μας περάσουν στα σύνορα... Καλοκαίρι του 1993. Περιμέναμε δώδεκα ώρες στα σύνορα μέχρι να περάσουμε. Μου έκανε πολλή εντύπωση πόσο πολύ πράσινο υπήρχε στην ελληνική πλευρά. Η Αλβανία έχει πολύ ωραία φύση αλλά η αλβανική πλευρά έμοιαζε με έρημο. Μου έκανε εντύπωση ο φωτισμός. Πολλά φωτά. Όταν έφθασα στην Αθήνα, η πρώτη μεγάλη μου αποκάλυψη ήταν τα πατζούρια. Τα ανεβοκατέβαζα συνέχεια. Μου φαίνοταν μαγικά. Μέχρι που χάλασαν... Όταν άκουσα τη μητέρα μου να μιλά ελληνικά, έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Δεν ήξερε λέξη πριν έρθει εδώ. Σε λίγες εβδομάδες μπήκα στο σχολείο. Η αρχή ήταν πολύ δύσκολη γιατί δεν ήξερα ελληνικά. Κάναμε ενίσχυση διδασκαλίας και αυτό με βοήθησε πολύ. Ειδικά ένας από τους καθηγητές, ο κύριος Θωμάς, ο οποίος ήξερε και κάποιες λέξεις στα αλβανικά.

●●●

65ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ Αθηνών. Ήμασταν πολύ λίγοι ξένοι μαθητές. Τρεις Βορειοηπειρώτες κι εγώ, ο Αλβανός. Ντρεπόμουν να με πουν «Αλβανό». Ήταν βρισιά. Το καταλάβαινα από τα λόγια των μαθητών και των δασκάλων. Τα παιδάκια με κοροϊδεύανε. Μια μέρα πλάκωσα ένα παιδί στο ξύλο και από τότε δεν ήθελα να με πει πια κανείς «Αλβανό». Ήθελα να αποποιούμαι την ταυτότητά μου. Να διώξω το στίγμα. Να γίνω κάποιος άλλος. Στο σπίτι ντρεπόμουν που η μάνα μου μιλούσε αλβανικά. Εκείνη δούλευε σε δυο δουλειές και είχε κι εμένα που δεν ήθελα να μιλώ αλβανικά. Όταν με ρωτούσαν πώς σε λένε, έλεγα ότι με λένε Κώστα. Όταν με ρωτούσαν από πού είμαι, έλεγα ότι ο πατέρας μου είναι από την Ήπειρο και η μητέρα μου από τη Βουλγαρία. Ο φόβος της απόρριψης. Ήθελα να με αποδεχθούνε. Είχα πολλή ανάγκη την αγάπη του κόσμου. Η κατάσταση χειροτέρεψε στο Γυμνάσιο. 21ο, στην Γκράβα. Οι κοπέλες δεν χορεύανε μαζί μου στα πάρτι επειδή ήμουν από την Αλβανία. Μια μέρα χάθηκαν 100 δραχμές στην τάξη. Δάσκαλοι και συμμαθητές με ρωτούσαν με ανακριτικό ύφος εάν τα είχα κλέψει εγώ! Ήταν η πιο φρικτή περίοδος της ζωής μου... Δεν ήταν μόνο το σχολείο. Ήταν και η πολυκατοικία όπου μέναμε. Νάξου 100, στα Πατήσια. Οι γείτονες μάς έβλεπαν με περιφρόνηση, επειδή ήμασταν από την Αλβανία. Έτσι τουλάχιστον μού φαινόταν εμένα. Έτσι ήταν νομίζω. Ίσως ήμουν υπερευαίσθητος. Η μητέρα μου έμενε εκεί, επειδή ήταν φθηνό το ενοίκιο. 25.000 δραχμές. Για 25.000 δραχμές εμένα μού γάμησαν τα παιδικά μου χρόνια. Αλλά η μητέρα μου δεν μπορούσε να καταλάβει τι περνούσα. Ήταν χωμένη στις αναθυμιάσεις της χλωρίνης καθαρίζοντας σπίτια. Η χλωρίνη είναι το πιο σκληρό ναρκωτικό... Σήμερα που το σκέφτομαι, νιώθω ακόμα θυμό. Με τους δασκάλους, τους συμμαθητές, τη μητέρα μου, τον εαυτό μου... Στα δεκαπέντε μου έμπλεξα με άσχημες παρέες. Οι μισοί από αυτούς που συναναστρεφόμουν έχουν πέσει στα ναρκωτικά. Σώθηκα από θαύμα. Χάρη στην αγάπη της μητέρας μου. Η αδελφή μου δεν άντεξε κι έφυγε στον Καναδά. Εκεί ζει σήμερα.

●●●

Η ΖΩΗ μου άλλαξε όταν πήγα στο 2ο Λύκειο Αγίου Αντρέα στη Λαμπρινή. Οι συμμαθητές και οι καθηγητές μού μιλούσαν ευγενικά. Με αποδέχτηκαν όπως ήμουν. Έγινα ξανά ο Ένκε. Βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ ξανά. Θυμάμαι έναν από τους καθηγητές του λυκείου που με πλησίασε μια μέρα και μου είπε: «Ένκε, το ξέρεις ότι το όνομά σου, Ενκελέντ, προέρχεται από ένα αρχαίο ελληνικό φύλο, τους Εγχελείς;». Για πρώτη φορά άκουσα παιδιά να μου λένε ότι το όνομά μου είναι ωραίο, τόσο ωραίο που το ζήλευαν... Τους ευγνωμονώ για όλη μου τη ζωή. Ξέρεις, πολλά πράγματα είναι και θέμα τύχης. Αν μέναμε σε άλλη γειτονιά, αν είχα πάει σε άλλο σχολείο, τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Στο λύκειο πήρα πίσω τον χαμένο εαυτό μου. Τότε άρχισα να παίζω θέατρο. Ήμουν λίγο ο καραγκιόζης της παρέας. Όλοι ήθελαν να με έχουν στην παρέα τους. Οι καθηγητές μου με παρότρυναν να συνεχίσω την ηθοποιία.

●●●

ΣΠΟΥΔΑΣΑ στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Σήμερα το θέατρο είναι η ζωή μου. Νιώθω ότι με θεραπεύει, με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Πολύ σημαντικός σταθμός για μένα ήταν η παράσταση «Ένας στους δέκα»... Πριν από λίγο καιρό έπαιξα το «Παράθυρο» του Γιάννη Ρίτσου στα αλβανικά. Μου το πρότεινε ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος και τον ευχαριστώ πολύ. Έπαιξα σε μια αίθουσα γεμάτη, όπου κανείς δεν ήξερε αλβανικά. Χωρίς υπότιτλους. Σκηνοθέτις του έργου η Ελένη Αγγελοπούλου. Σε μετάφραση της Φρίντας Μπεντάι... Κάποτε είχα μισήσει τα αλβανικά. Ο Ρίτσος ήταν ένα είδος επιστροφής στη γλώσσα της μητέρας μου. Ένιωσα ξανά αυτό το αγόρι ένδεκα χρονών που περνούσε τα σύνορα με την Ελλάδα και έβλεπε πράσινο και φως. Η παράσταση είχε επιτυχία. Γι΄ αυτό θα παιχτεί ξανά, σύντομα. Τι πιστεύω για το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια; Ελπίζω να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης της άδειας παραμονής για όλους όσους νιώθουμε ότι ανήκουμε εδώ... Νιώθω ξένος στην Αλβανία. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εδώ νιώθω εντελώς μη ξένος. Αλλά αυτή η συνθήκη δεν με ρίχνει όπως παλιά. Τώρα είναι πηγή δημιουργίας. Τι είναι η πατρίδα; Οι πιο δικοί μου άνθρωποι. Οι άνθρωποι που με αποδέχθηκαν και μου έδειξαν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Το μέλλον; Τα χειρότερα ανήκουν στο παρελθόν, τα καλύτερα έρχονται. Έναν στίχο από το «Παράθυρο»; « Καμία ταπείνωση δεν είναι εκεί όπου η ζωή ζητά να ζήσει, εκεί που τα σκυλιά ψάχνουν με ευγενικές κινήσεις τον σωρό των σκουπιδιών... ». Καμία ταπείνωση...

*Υπάρχουμε….. Συνυπάρχουμε;
Είναι το ιστολόγιο του κυρίου Gazmend Kapllani όπου βρήκαμε το «Η χλωρίνη είναι το πιο σκληρό ναρκωτικό...»

Προτείνουμε ένα κλικ

16χρονη πόλη

Οι πόλεις γερνούν! Η νέα γενιά, σε ρόλο αναγεννητικής δύναμης.

Για την ψήφο στα 16.
δημοσιεύτηκε στο neagenia

(του Νίκου Νικολόπουλου)*

Η ελληνική κοινωνία, οι τοπικές κοινωνίες μας, οι πόλεις μας γερνούν. Είναι ένα σύνθετο φαινόμενο που απασχολεί πολλές κοινωνίες της Ευρώπης και την Ιαπωνία, αφορά στη μείωση των γεννήσεων και την διεύρυνση του προσδόκιμου επιβίωσης με συνέπεια οι νεώτερες ηλικίες να αποτελούν ολοένα και μικρότερο κλάσμα του πληθυσμού. Οι αιτίες είναι πολλές, είναι κοινωνικές, πολιτισμικές, οικονομικές, έχουν να κάνουν ακόμη με τον χαρακτήρα των πόλεων μας και την ανυπαρξία δημόσιου χώρου προς όφελος του ιδιωτικού. Η γήρανση όμως των πόλεων μας και ειδικότερα του Κορυδαλλού σε σχέση με το ανθρώπινο δυναμικό αποτελεί την μία όψη του νομίσματος, η άλλη όψη έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι βασικές υποδομές της πόλης μας, δρόμοι, πεζοδρόμια, οι δημόσιοι κοινόχρηστοι χώροι, δημόσια κτίρια, κατοικίες, δίκτυα πάσης φύσεως οργανώθηκαν ή προέκυψαν τυχαία στο πρόσφατο ή στο μακρυνό παρελθόν, έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο ζωής τους ή γέρασαν πρόωρα ή είναι τελείως ανεπαρκείς ως υποδομές να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες του 2010. Η πόλη μας είτε ως κοινωνία, είτε ως οικιστικό σύστημα γερνάει, καιρός είναι οι 16χρονοι να μπουν στο παιχνίδι, η αναγκαιότητα της 16χρονης πόλης είναι μία πραγματικότητα.

Συνέπεια της μείωσης των νέων ως ποσοστό στο συνολικό πληθυσμό είναι οι κοινωνίες μας να γίνονται περισσότερο, πατερναλιστικές, συντηρητικές να αδιαφορούν για την αμφισβήτηση και την καινοτομία. Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προηγούμενα αλλά και ότι :

1. Με βάση τα ισχύοντα στον ποινικό και αστικό κώδικα που δίνει διακαιοπρακτικά δικαιώματα σε πολλούς έφηβους από την ηλικία των 15 χρόνων όπως μεταξύ άλλων η έκδοση αστυνομικής ταυτότητας.
2. Το γεγονός ότι στη Βρετανία εδώ και μία σχεδόν δεκαετία, στις ΗΠΑ σε ορισμένες πολιτείες, στη Βραζιλία, στην Κροατία αλλά και σε αρκετές άλλες χώρες έχει χορηγηθεί η δυνατότητα στους νέους άνω των 16 να ψηφίζουν τουλάχιστον στις τοπικές εκλογές.
3. Η δυνατότητα που δόθηκε σε νέους άνω των 16 να συμμετέχουν σε κομματικές διαδικασίες ισότιμα με τους ενηλίκους όπως στο ΠΑΣΟΚ, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για ψήφο στους 16ρηδες
4. Η αναγκαιότητα να κατεβάσουμε το μ.ο ηλικίας του εκλογικού σώματος αφού σχεδόν το 25% είναι άνω των 65 χρόνων είναι μία υποχρέωση που έχουμε στις νέες γενιές που έρχονται.

Βασικό μέλημά μας πρέπει να είναι η κατοχύρωση σε πρώτη φάση τουλάχιστον, εκλογικού δικαιώματος στις τοπικές εκλογές σε όλους τους νέους άνω των 16 χρόνων είτε έλληνες στην καταγωγή είτε παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στη χώρα μας και ουσιαστικά πρόκειται για δυνάμει έλληνες πολίτες με τις υποχρεώσεις πρώτα αλλά και τα δικαιώματα και που κουβαλάει αυτή η ιδιότητα.

Παραπομπές:

1. Και τι πάει να πει Δεκαεξάχρονη Πόλη; (βίντεο από τις Πλειάδες στις 22 Σεπτεμβρίου)
   
2. Διακήρυξη για μια Δεκαεξάχρονη Πόλη
   

Κορυδαλλός "Πράσινη ζωή στην πόλη". (1)

Η ένταξη έργων παρέμβασης του Δήμου στο πρόγραμμα «Πράσινη ζωή στην Πόλη», στον 4^ο άξονα «Αναζωογόνηση αστικών περιοχών» του ΠΕΠ Αττικής (2007-2013) συνολικού ύψους 2,75 εκ. €, όταν το κονδύλι για όλη την Αττική είναι 188 εκ. €, είναι αναμφίβολα μία σημαντική επιτυχία. Όμως, αφενός το ποσόν αυτό καθ’ αυτό για τον Κορυδαλλό και συνολικά για την Αττική είναι ψίχουλα, αφετέρου στον τρίτο άξονα του ΠΕΠ «Αειφόρος Ανάπτυξη και βελτίωση ποιότητας ζωής» το συνολικό κονδύλι είναι πολλαπλάσιο, 1428 εκ. €. Θα ήταν ευκταίο η παρέμβαση του Δήμου να ενταχθεί σε αυτόν τον άξονα με πολλαπλάσιες δυνατότητες χρηματοδότησης.

Σε αυτή καθ΄ αυτή την παρέμβαση έχουμε να σχολιάσουμε τα εξής:

1. Μολονότι το ποσόν είναι μικρό, θα πρέπει η αξιοποίησή του να επιτύχει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα στην αύξηση του πρασίνου και τη διεύρυνση των κοινόχρηστών χώρων για τους πεζούς. Αυτό βέβαια δεν θα καταστεί δυνατό εάν το σύνολο του ποσού διατεθεί για αντικατάσταση δομικών και οδικών υλικών (από άσφαλτο σε κυβόλιθους από παλαιές σε νέες τσιμεντόπλακες) για «φύτευση φανοστατών» κ.α. δηλαδή από ενέργειες που κυρίως θα ωφελήσουν εργολάβους και εμπόρους δομικών υλικών.
2. Η ιδέα των οδών ήπιας κυκλοφορίας, με μείωση του πλάτους τους και αντικατάσταση της ασφάλτου από κυβόλιθους όταν συνδυαστεί με ανάπτυξη γραμμικών, υψηλών και συνεχών δενδροστοιχιών, διεύρυνση του πλάτους των πεζοδρομίων, καμία αύξηση των παρεχόμενων θέσεων στάθμευσης, είναι αποφασιστικής σημασίας για την βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος με άμεσο όφελος για τους πολίτες. Ειδικότερα στην Αγίου Γεωργίου με τα γεωμετρικά της χαρακτηριστικά (μεγάλο εύρος πεζοδρομίων), το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εκπληκτικό. Βέβαια, η παρούσα και οι παρελθούσες δημοτικές αρχές, θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν εντυπωσιακό αποτέλεσμα και με τα δεδομένα πεζοδρόμια και να δώσουν όψη βουλεβάρτου στην οδό, με συνεχή γραμμική ακόμη και διπλή δενδροστοιχία που θα εξασφάλιζε εκπληκτική σκίαση στη διάρκεια της θερινής περιόδου, μείωση της σκόνης, του θορύβου κλπ.
3. Η ανάπτυξη του ποδηλατόδρομου δεν θα πρέπει να γίνει σε βάρος των πεζοδρομιών ή εν γένει των κοινόχρηστων χώρων αλλά σε βάρος των οδών που τώρα η αποκλειστική τους χρήση αφορά στα αυτοκίνητα.
4. Αφήνοντας στην άκρη το μείζον θέμα ανάπτυξης υπόγειων θέσεων parking τους ελάχιστους κοινόχρηστους χώρους του Δήμους μας και της φιλοσοφίας που το διέπει, είναι σημαντικό να εξασφαλιστεί στο κέντρο του Κορυδαλλού, ένα συνεχές, ασφαλές, πράσινο δίκτυο διαδρομών για τους πολίτες. Εμείς όμως οραματιζόμαστε και πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν να επιτευχθεί μεσοπρόθεσμα, ένα ευρύ δίκτυο πράσινων ζωνών που θα ξεκινάει από την αυλή του Δήμου, το ιστορικό βουνό Αιγάλεω όπου θα αναπτύξουμε περιαστικό δάσος και μέσω του περιαστικού άλσους στο χώρο των νταμαριών θα συναντά το μεγάλο αστικό άλσος των πρώην φυλακών Κορυδαλλούν και μέσω πεζοδρόμων και οδών ήπιας κυκλοφορίας θα ενώνεται με το δίκτυο που εν τω μεταξύ θα έχει αναπτυχθεί γύρω από το σταθμό του metro στο κέντρο της πόλης μας. Μόνο τότε θα έχουμε πετύχει την πραγματική βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος. μειώνοντας το φαινόμενο της θερμονησίδας, αυξάνοντας το φυσικό εξαερισμό της πόλης, αναπτύσοντας πραγματικό δίκτυο ποδηλατόδρομων, μειώνοντας όλους τους παράγοντες (σκόνη, θόρυβος, κυκλοφοριακή συμφόρηση) που επιδεινώνουν ακόμη και την υγεία των πολιτών. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε στους νέους και τα παιδιά μας ότι τους κληροδοτούμε όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά ένα αστικό περιβάλλον συμβατό με τη φύση που μέχρι τώρα σπαταλήσαμε προς όφελος της κερδοσκοπίας.
   

Πρόκειται για την πρώτη μας τοποθέτηση σε ότι αφορά το συγκεκριμένο πρόγραμμα, όπως την διατύπωσαν μέλη της ομάδας επεξεργασίας και δράσεων για το περιβάλλον. Θα ακολουθήσει επεξεργασία στο Συμβούλιο πόλης της παράταξης.
Θα είμαστε παρόντες, είτε για να συμβάλουμε δημιουργικά σε οποιαδήποτε παρέμβαση της δημοτικής αρχής, είτε για να ασκήσουμε αυστηρή κριτική και να ακυρώσουμε μαζί με τους δημότες οτιδήποτε παρεκκλίνει από τις προϋποθέσεις που θέσαμε παραπάνω.

Τι είναι η "ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ" και πως δημιουργήθηκε;

Μεταφορά ανάρτησης από το κεντρικό ιστολόγιο (Παρασκευή, 3 Οκτωβρίου2008)

Κορυδαλλός, πλειάδες 22 Σεπτεμβρίου. Λίγο πρίν την ιδρυση, ξεκαθαρίστηκαν πολλά, δείτε αυτό το video...

Μας ρωτάτε και μας ξαναρωτάτε ορισμένοι, η απάντηση είναι εδώ: Ορίστε λοιπόν τι θέλουμε να ανατρέψουμε

Και μας ρωτούν, "που πάτε ξυπόλητοι στα αγκάθια"; Δείτε σε αυτό το video, ως που μπορούμε να πάμε, τι λέμε για τα πρόσωπα και "ποιες θα είναι οι συναντήσεις μας".

Και τι λέμε για την συμμετοχή των λεγόμενων παραγόντων;

Ότι και αν λένε οι παπαγάλοι, θα χτίσουμε πρώτα "χαρακτήρα" και μετά θα επιλέξουμε πρόσωπο. Και να ξέρουν όσοι ρωτούν. ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕΙ θα είναι και δεν θα παίξουμε μουσική δωματίου.

Και ενώ η video-κασέτα τελείωσε λίγο πριν την ώρα που έπρεπε, ευτυχώς, πρόλαβε να καταγραφεί η πρόταση δημιουργίας Τράπεζας ιδεών για τον Κορυδαλλό. Που θα αξιοποιηθεί ως εργαλείο για την ανοιχτή διαδικασία ολοκληρωμένου και τεκμηριωμένου προγράμματος, αλλά και θα προσφέρει έτσι ή αλλιώς στην συζήτηση ενός δημιουργικού διαλόγου για την πόλη.

τα κυριότερα αποσπάσματα της τοποθέτησης μπορείτε να διαβάσετε ή και να τα τυπώσετε πατώντας (κλικ) εδώ

Το βίντεο από τις Πλειάδες είναι εδώ